MAI KITSUNE WAIFU
Chapter
25 I Want Your Sword
สาวอ้วนนั้นกำลังเดิน ขณะที่กำลังเคี้ยวleek(กระเทียมต้น)
ดวงตาคู่นั้นกวาดตามองไปทั่วห้องเรียนและมาตกลงที่หลิวอี้
และเธอก็หัวเราะ
เศษชิ้นส่วนของleekที่มันเงาบนฟันของเธอ
มันสว่างมากจนเกือบจะทำให้หลิวอี้ตาบอด
โอ้นั่นมันเชี่ยไรเนี่ย! ความประทับใจไปถึงระดับที่ห้าสิบแปด!
เธอกำลังล้อเล่นใช่ใหม!
แล้วในขณะนั้นเองตัวเลขที่ลอยอยู่บนหัวของเธอก็กระโดดสูงขึ้นไป
ความประทับใจเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง!
โอ้แม่เจ้า! มันไปที่ห้าสิบเก้าแล้ว!
นี่มันโคตรน่ากลัว!
สวรรค์ ต้องหันตากลับมา
ฉันไม่อยากจะให้สิ่งนั้นมันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว!...
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าความประทับใจจะเพิ่มขึ้น
พระสูตรหัวใจจิ้งจอกสวรรค์ก็ไม่มีการตอบกลับใดๆ...
ฮู่
แม้แต่พระสูตรหัวใจจิ้งจอกก็เค้มงวดด้วยเหมือกันหรือ... มันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากจะเป็นสาวงาม
หลิวอี้เริ่มดูถูกพระสูตรหัวใจจิ้งจอกสวรรค์เล็กน้อย
งั้นก็...ไม่ใช่ว่าความรักทั้งหมดจะเท่ากัน
โอ้งั้น ฉันก็ค่อนข้างจะจุ้จี้จุกจิกด้วยเหมือนกัน
หลิวอี้แสดงความดูถูกตัวเองเล็กน้อย
พระสูตรหัวใจนั้นก้เป็นเหมือนกับปรมาจารณ์....
คุณปู่ได้พูดไว้ว่า ลูกสมุนจะเรียนแบบเจ้านาย
ฉันต้องแก้ไขท่าทางของฉันเป็นอันดับแรก
หลิวอี้เริ่มแบบเช็คคนอื่นอีกครั้ง
ดวงตาของความประทับใจนี้มันค่อนข้างสนุก
หลิวอี้หันไปรอบๆและมองเห็น หม่าอี้ซวน
กำลังเดินเข้ามา
หม่าอี้ซวนนั้นใส่ชุดทีเชิตสีขาวและกางเกงโรงเรียนสีฟ้า
อย่างไรก็ตาม พวกมันก็ไม่สามารถปกปิดรูปร่างของเธอได้
เสื้อโรงเรียนของเธอปิดไปรอบเอวเธอเหมือนกับกระโปรงตัวเล็ก
มันน่ารักและมีเสน่ห์มาก
มันช่วยไม่ได้ที่หลิวอี้จะชำเรืองมองมันสองสามครั้ง
เมื่อมองไปที่ระดับความประทับใจนั้นที่ลอยอยู่บนหัวของเธอ
หัวใจของหลิวอี้ก็หนาวเย็นขึ้นมา
ติดลบสามสิบแปด
เชี่ยไรวะ...
ฉัน หลิวอี้ คือสามถึงแปดกับหม่าอี้ซวน?!
อีกอย่างมันควรจะเป็นบวกแต่นี่กลับติดลบแทน!
นี่มันเกินกว่าจะยอมรับได้...
ถึงอย่างนั้น หลิวอี้ก็คิดไม่ออกว่าเขาทำอะไรผิดกับหม่าอี้ซวน
ก่อนที่เขาจะรู้จักหวังต้าชานคนนั้น
เมื่อหม่าอี้ซวนพูดว่าหิวน้ำ หลิวอี้คงจะวิ่งออกไปซื้อมาให้ทันที
เมื่อเธอพูดว่าหิว
เขาก็จะไปและซื้อผลไม้และเครปมาให้เธอกิน
ผลลัพธ์คือเขากำลังจายเงินค่าอาหารตัวเองและอดอยาก
อย่างไรก็ตาม
นี่มันไม่สำคัญกับหลิวอี้เลยเพราะว่าเขาพึงพอใจตราบใดที่ได้เห็นรอยยิ้มของหม่าอี้ซวน
โชคร้ายที่ทุดสิ่งที่เขาทำนั้นมันไร้ประโยชน์
พวกมันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ดีของเขากับหม่าอี้ซวนเลย
มันกลับทำให้เขาติดลบสามสิบแปดแทน....
หลิวอี้อยากจะหัวเราะตัวเอง แม้ว่าเขาจะหัวเราะไม่ออกก็ตาม
กลับกัน เขารู้สึกเหมือนกำลังร้องไห้
มันรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
“เป็นอะไร? นายรู้สึกไม่ดีหรอ?”
อย่างไม่คาดคิด หลินตงกำลังเป็นห่วงหลิวอี้
“ผมไม่เป็นไร ผมโอเค
ปู่ผมเคยพูดไว้ว่าผู้ชายนั้นต้องแข็งแกร่ง”
ปู่ขางนาย ปู่ของนาย...
หลินตงจ้องด้วยตาดวงโตอย่างจริงจัง
เธออยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยดี
เจ้าโง่นี่คงมีเพียงแค่คุณปู่เท่านั้นที่อยู่ในสายตา!
ในทางเทคนิคฉันยังคงเป็นมาสเตอร์ของนายนะ!
เขาไม่เคยให้ความเคารพกับฉันได้ยังไงกัน?!
หลินตงอารมณ์ไม่ดีเลย เธออยากจะบ่นหลิวอี้
ในเวลานั้นเอง เพื่อนสนิทของหลิวอี้และเพื่อนร่วมโต๊ะเฉินไช่ก็เดินเข้ามา
ด้วยเครปในปากและเครปในมือของเขา
เขาเดินมาขณะโยกไปมา
เขาตรวจสอบเด็กสาวในห้องขณะกำลังเดิน
นี่โคตรลามก...
“โย่หลิวอี้ นายตื่นขึ้นมาแล้ว
นี่ฉันเอาเครปพิเศษมาให้ เอาไปและกินมันซะ อย่างมาตายข้างๆฉัน นั่นคงน่ากลัวน่าดูเลย”
เพื่อนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด...
หลิวอี้ได้รับการช่วยอย่างมากจากเฉินไช่
ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ตกลงไปที่ตัวเลขบนหัวของเฉินไช่
โอ้เชี่ย! ระดับความประทับใจ แปดสิบแปด!
โอ้พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้นกันวะเนี่ย?!
มองไปที่เฉินไช่ก็ปรากฏท่าทีเศร้าหมองทันที
หลิวอี้รู้สึกมึนงงกับสถานการณ์ไปทั่วร่างกายของเขา
เขารู้สึกอยากจะถีบเฉินไช่ออกไปจากหน้าต่าง
คนๆนี้...เขาไม่ใช่เกย์ใช่ใหม?!...
ไม่
นี่มันเป็นไปไม่ได้...ฉันรู้ว่าผู้ชายคนนี้มานานแล้ว...
เขาเป็นผู้ชายอย่างชัดเจนกับมีเพียงสาวๆในสายตาของเขา...
มีแม้กระทั่งเวลาที่เขาแกล้งทำเป็นผูกเชือกรองเท้าระหว่างคาบPE
แล้วแอบมองข้างใต้กระโปรงของสาวๆ...และจบลงด้วยการได้รับการกระทืบจากพวกเธอที่พบเข้า...
ไอ้คนประเภทนี้ เขาไม่ใช่เกย์
“อะไร? นายไม่ต้องการมัน?...บ้าเอ้ย! นายไปซื้อเบอร์เกอร์มาตอนไหน?!”
เฉินไช่สังเกตเห็นรอยกัดครึ่งนึงบนเบอร์เกอร์บนโต๊ะ
“มีบางอย่างผิดปกติ! นายไม่ได้ออกไปซื้ออาหารอย่างแน่นอน! เบอร์เกอร์นี่...อย่าบอกนะว่ามีลูกเจี๊ยบเอามาให้นาย!”
เฉินไช่ส่งเสียงดังออกมาแปลกๆ
มู่หลงเตี่ยและหวังเล่อเล่อก็เดินเข้ามาภายในห้องในเวลานั้น
หวังเล่อเล่อได้ยินเฉินไช่ส่งเสียงแปลกๆออกมาและเห็นรอยกัดครึ่งนึงบนเบอร์เกอร์ที่โต๊ะหลิวอี้
ทันใดนั้น ด้วยการแสดงออกอย่างแปลกใจ เธอเอามือปิดปากและหลันไปมองพี่สาวเตี่ยของเธอและพูด
“และที่นี่ฉันกำลังแปลกใจ...ทำไมพี่สาวเตี่ยถึงกินเบอร์เกอร์ของเธอเร็วนัก...สุดท้ายคุณเอามันไปให้หลิวอี้กิน!”
“มันรสชาติแย่...ฉันปามันออกไปและเขาก็รับมัน
อย่าเริ่มคิดไปมั่วตั่วนะ!”
มู่หลงเตี่ยพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติเธอมองออกไปที่หน้าต่าง
“โอ้พระเจ้า...”
มือหลังเล่อเล่อยังคงอยู่ที่ปากด้วยความช็อค
เธอโตมากับมู่หลงเตี่ย
ไม่เคยมีสักครั้งที่มู่หลงเตี่ยจะให้อาหารของเธอกับผู้ชายมาก่อน....
เป็นไปไม่ได้...
ไม่ใช่ว่าพระอาทิตย์จะขึ้นจากทิศตะวันตก?
สายตาของหลังเล่อเล่อก็ตกลงไปที่ร่างกายหลิวอี้อย่างรวดเร็ว
เธอตรวจสอบเขาจากหัวไปถึงเท้าราวกับว่าเขาเป็นนักโทษ
“เธอกำลังทำอะไรอยู่?!”
มู่หลงเตี่ยสังเกตเห็นหวังเล่อเล่อตรวจสอบหลิวอี้และรีบผลักเธอออกไป
“เขาไม่ได้หล่อ...ก็เหมือนกับวัยรุ่นทั่วๆไป...พี่สาวเตี่ย
คุณหาความน่าสนใจในตัวเขาได้ที่ใหน?!”
“ทำไมเธอถึงน่ารำคาญจังนะ?! ใครพูดอย่างนั้นฉันเข้าหาเขา?!
ลองพูดออกมาอีกครั้งสีแล้วฉันจะฉีกปากเธอ!”
“เป็นไปว่าพี่สาวเตี่ยร้อนรน?”
หวังเล่อเล่อกอดอกของเธอ เธอพูดด้วยท่าทางของเชอร์ล็อกโฮมส์
“มันไม่ควรจะเป็น...มันคือตอนนี้มันไม่ใช่ฤดูใบไม้ผลิ...”
[TL: Chinese word
for in heat = go spring. So Wang Lele was like, this wasn't spring... she
shouldn't be in heat.]
“เจ้าตัวน้อย เธอนั่นแหละเป็นคนเดียวที่ร้อนรน”
มู่หลงเตี่ยบีบไปที่นมของหวังเล่อเล่อ
“ดู นมของเธอกำลังเริ่มใหลออกมา!”
“หมายความว่า...พี่สาวเตี่ยทำเรื่องสนุกกับนมของฉันอีกแล้ว....”
หวังเล่อเล่อพูดออกมาหลังจากหนีออกมาจากมือของมู่หลงเตี่ย
“ฮึ่ม อย่ามาอวดดีกับนมของเธอให้มากนะ
พวกมันจะใหญ่ขึ้นอีกหลังจากที่ให้กำเนิด!”
“ไม่มีอะไรต้องกลัว! เมื่อเวลานั้นมาถึง
ฉันจะให้สามีของฉันช่วยดูดมัน!”
“เธอ...เธอชนะ...”
มู่หลงเตี่ยยอมรับความพ่ายแพ้
ขณะที่หลิวอี้
เขาก็ยังหาข้ออ้างและช่วยให้เฉินไช่หายสงสัย
เขายังคงเริ่มฝึกตนบ่มเพาะให้มากๆเข้าไว้เพื่อที่เขาจะได้ใช้มันในการวิ่งหนีในคืนนี้!
“นายน้อยหลัน อะไรพาคุณมาในวันนี้กัน?”
ในอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ไม่ใกล อันธพาลสองสามคนกำลังยืนอยู่ข้างๆหลันเค่อ
พวกเขากำลังดูหลันเค่อเล่น ZhengTu
ตัวละครของเขาสวมใส่อุปกรณ์ด้วยของชั้นดีทำให้อันธพาลทั้งหมดนี้เป็นที่อิจฉาอย่างมาก
“เชี่ย
มีไอหมาโง่ตัวนึงมาทำให้อารมณ์ในวันนี้ของฉันมันแย่!”
หลันเค่อ
พูดขณะที่เขาฆ่าผู้เล่นอ่อนด๋อยสองสามคนในเกม
“ไอหยา ไอโง่ที่ไหนมันมาทำให้นายห้อยหลันโกรธกัน? ผมจะช่วยคุณดูแลมันเอง
หายน้อยหลันแค่ให้ดาบระดับสูงกับผม....นั่นก็ทรงพลังพอแล้ว...”
“ฉันมีเควินอยู่แล้ว
วันนี้ไอลูกกระหรี่นั่นจะต้องตายแน่นอน!”
หลันเค่อพูดเป็นปืนเป็นไฟหลังจากค่าสองผู้เล่นเลเวลสูงและได้รับของดรอปมา
“เช๊อะ!”
อันธพาลเยาะเย้ยกับหน้าบากลับหลังเขา
“เควิน? ชอบมากไอเควิน! เขาเป็นแค่มัธยมตอนปลาย
”
อันธพาลกับรอยแผลเป็นหลังหูได้ดึงมีผีเสื้ออกมาและเริ่มควงมันไปรอบๆมือเขา
เพื่อนค่อนข้างมีความสามารถเลย
“ยังไงก็ตามพวกเราแก๊งมังกรดำพวกเราต้องการแยกส่วนมัน
ไม่มีใครในพวกมันที่สามารถหนีไปจากพวกเราได้ ตั้งแต่ตอนนั้นไอปัญญาอ่อนนั่นมันทำให้นายน้อยหลันโกรธมาก
ฉัน หม่าเว่ย จะช่วยให้ไอปัญญาอ่อนนั่นเอาเลือดออกจากตัวซะหน่อย คุณคิดว่าไงนายน้อยหลัน?”
“โห?”
หลันเค่อเริ่มจะตื่นเต้นยิ่งขึ้น
“พี่เว่ยเต็มใจมาช่วยฉันที่จะดูแลมัน?”
“แน่นอน... นายน้อยหลันคุณต้องการจะเล่นกับมันยังไง?”
หม่าเว่ยพูดขณะหัวเราะด้วยความชั่วร้าย เขายังคงเล่นกับมีดบัตเตอร์ไฟล์ของเขา
“ฉันต้องการขาของมันข้างนึง ถ้าเควินจัดการมันไม่ได้งั้นก็ฉันจะขอบคุณมากถ้าคุณช่วยจัดการปัญหาให้ที”
“ขาเดียว? เรื่องนั้นจิ๊บจ๊อยมากสำหรับแก็งมังกรดำของพวกเรา”
หม่าเว่ยหัวเราะ “ยังไงก็ตามเควินเป็นคนเดียวที่รู้ว่าจะรังแกเด็กนักเรียนม.ปลายยังไง
ฉันกลัวว่าเขาจะไม่กล้าทำมัน”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจะขอบคุณมากถ้าช่วยแก้ปัญหาสักหน่อย
เมื่อเรื่องนั้นเรียบร้อยแล้ว ผมจะให้พวกคุณคนละพันหยวนเป็นไง?”
หลันเค่อพูด
“ผมไม่ต้องการพันหยวน ผมต้องการดาบสิบดาว +12”
หม่าเว่ยพูดขณะชีไปที่หน้าจอเกม
“ไอหยา... พี่เว่ย มูลค่าดาบของฉัน...ฉันคิดว่าคุณจะรู้นะ...”
มูลค่าของดาบนี้มันเกินหนึ่งแสนหยวนไปแล้ว
แม้ว่าหนึ่งแสนหยวนจะเป็นแค่เงินในกระเป๋าของหลันเค่อ
เขาก็ไม่ต้องการปล่อยดาบที่เขาจ่ายไปอย่างยาวนานจนมันแรงขึ้นเป็นสิบดาวและ+12
“นายน้อยหลัน คุณไม่ต้องให้ดาบกับพวกเราฟรีๆ”
หม่าเว่ยหัวเราะ “ดาบนี่สามารถแรกเปลี่ยนเป็นมิตรภาพกับพวกเราแก๊งมังกรดำ...
ฉันคิดว่าคุณคงไม่ต้องให้ฉันอธิบาย! ในอนาคตถ้านายน้อยหลันมีปัญหาอะไรเขาพร้อมที่จะแก้มันให้
แล้วมันจะเป็นปัญหาของแก๊งมังกรดำของพวกเราทั้งหมด!”
“โอเค...”
หลันเค่อขบฟัน
แก๊งมังกรดำเป็นแก๊งเยาวชนขนาดใหญ่ การได้มีความสัมพันธ์กับพวกเขามันดีต่อเขาอย่างแน่นอน
ในอนาคต ถ้ามีไอปัญญาอ่อนแบบหลิวอี้ เขาแค่พูดคำเดียวแล้วตระกูลมังกรจะช่วยดูแลมันให้
เมื่อถึงตอนนั้น หลันเค่อจะสามารถควบคุมพื้นที่นี้ได้
ใครจะกล้ามีปัญหากับเขา?!
เมื่อคิดไปถึงจุดนั้น ความเจ็บปวดจากการสูญเสียดาบของหลันเค่อก็หายไป
“ผมจะเทรดดาบแล้วตอนนี้
มันจะอยู่ในความดูแลของพี่เว่ยนับแต่นี้ไป”
“ฮ่าฮ่า! ดีๆ!”
ดวงตาหม่าเว่ยแดงเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นดาบระดับสูงสุดมาอยู่ในอินเวนตอรี่
เขาเองก็ได้จ่ายออกไปนิดหน่อยเพื่อเกมนี้ด้วย เกมก็เหมือนการหลอกลวง
การประสบความสำเร็จของความน่าเชื่อถือนั้นมันโคตรจะต่ำเลยเชี่ย!
เงินทั้งหมดที่เขาสร้างในแก๊งก็เอาไปจ่ายเพื่อความโหดของอาวุธเขา...อย่างไรก็ตามมันก็ยังคงเป็นแค่ก้อนขี้อยู่ดี!
เขาเป็นหัวหน้าในชีวิตจริง ทุกๆคนก็เคารพเขา อันธพาลเล็กๆน้อยๆจำนวนมากเรียกเขาว่าพี่เว่ยเมื่อเห็นเขา
อย่างไรก็ตาม ในโลกของเกมเขาเป็นแค่ไอกากที่โดนคนอื่นฆ่าในไม่กี่วินาที
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงดีใจมาก!
หม่าเว่ยรู้สึกว่าเขานั้นคือฮีโร่กับคุณภาพแบบฮีโร่
แล้วเขาจะโดนใครมารังแกได้อีกเล่า?!
ดังนั้น เขาไม่ต้องการเงินหรืออะไรเลย! เขาต้องการแค่ดาบโหดๆ
ด้วยดาบที่โตตรโหดนี้ ในโลกของเกมจะไม่มีอะไรหยุดเขาได้อีกแล้ว
ฮ่าฮ่าฮ่า!
“ในอนาคต ใครก็ตามที่กล้ามากระตุ้นนายน้อยหลันก็จะกลายเป็นศุครูของหม่าเว่ยคนนี้ด้วย! นายน้อยหลันเตรียมรอข่าวดีได้เลย!”
.
.
.
.
.
หายไปนาน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น